Jednym z grzybów, które rosną w polskich lasach - mało tego, można go spotkać dość często - jest siedzuń sosnowy (zwany szmaciakiem gałęzistym). Charakteryzuje się tym, że zupełnie nie przypomina klasycznych grzybów, na przykład borowika czy koźlarza. Wygląda bardziej jak myjka do kąpieli lub kalafior. Ma biały lub żółtawy kolor, a jego owocnik składa się z wielu cienkich, pofałdowanych płatków. Trzon siedzunia jest zwykle niewidoczny, ponieważ skrywa się pod ziemią.
Można go spotkać w lasach iglastych i mieszanych. Jak sama nazwa wskazuje, najczęściej wyrasta przy pniach sosen - zarówno żywych, jak i martwych.
Siedzuń sosnowy jeszcze pięć lat temu objęty był ochroną, ponieważ występował niezwykle rzadko. Nie można go było zbierać. Obecnie jednak coraz częściej spotyka się go w lasach, został więc wyjęty spod ochrony. Jest grzybem jadalnym.
Siedzuń sosnowy w 1977 roku zagwarantował Polsce rekord świata pod względem wielkości. Ważył 15 kilogramów, a rozpiętość jego kapelusza wynosiła metr. W Piotrkowicach, gdzie go znaleziono, powstał nawet pomnik na cześć tego znaleziska.
Kolejnym wyjątkowym grzybem, który grzyba zupełnie nie przypomina, jest soplówka jodłowa. Nazwa ta nie jest przypadkowa, bowiem owocnik przypomina skupisko dziesiątek mniejszych i większych sopli. Podobnie jak siedzuń ma barwę białą, a z czasem staje się żółtawy i ochrowy (żółtobrunatny).
Soplówka jodłowa to saprotrof, czyli grzyb, który wyrasta na martwych pniach drzew (stojących, a także leżących), w szczególności jodeł. W Polsce występuje niezwykle rzadko, toteż wpisany jest na listę gatunków chronionych. Jeśli więc podczas grzybobrania uda się wam trafić na ten wyjątkowy okaz, obejrzyjcie go z daleka, ale pozostawcie na swoim miejscu. Młody grzyb jest jadalny, ale niezbyt smaczny więc nie ma sensu go zbierać.
Lasy Państwowe opublikowały niedawno zdjęcie soplówki jodłowej. Trzeba przyznać, że robi wrażenie.
W Polsce można spotkać także soplówkę bukową i jeżowatą. Wszystkie trzy mają podobny kształt, ale różnią się gałązkami. Bukowa wygląda jak koralowiec, zaś jeżowata - cóż - jak jeż. Oba te gatunki są pod ochroną.
Płomiennica zimowa już zdecydowanie przypomina klasyczne prawdziwki i maślaki. Łatwo można odróżnić trzon od kapelusza. Kapelusz jest rudobrązowy, z jasnymi promieniście rozchodzącymi się blaszkami pod spodem, nóżka zaś jest ciemnobrązowa, jaśniejsza u nasady i pokryta zamszową powłoką. To, co charakteryzuje tego grzyba to fakt, że niemal zawsze występuje w dużych skupiskach. Pojedyncze grzyby wyrastają piętrami obok siebie, tworząc ciekawą konstrukcję.
Płomiennica zimowa to jeden z niewielu grzybów, który dobrze znosi niską temperaturę. Wstrzymuje swój wzrost w czasie mrozów, ale gdy pogoda robi się bardziej sprzyjająca, znów zaczyna rosnąć. Dzięki temu można go spotkać od października nawet do marca.
Dobra wiadomość dla grzybiarzy - gatunek ten nie jest objęty ochroną, a w dodatku występuje bardzo licznie w polskich lasach. Porasta głównie pnie drzew liściastych, szczególnie wierzb i topoli. To grzyb jadalny i chętnie wykorzystywany w kuchni. Najczęściej dodaje się go do zup lub marynuje. Płomiennica zimowa jest też słynna w krajach azjatyckich. Funkcjonuje tam pod nazwą enoki.
Jeśli zainspirowaliśmy was do przygotowania dań z grzybów, a do tego w azjatyckiej odsłonie, koniecznie zobaczcie przepis Inessy Kim. Koreańskie i chińskie pierożki z pewnością wam posmakują.
Z pewnością spotkaliście się kiedyś z wrośniakiem różnobarwnym. To pospolity grzyb, który porasta obumarłe pnie zarówno drzew iglastych, jak i liściastych. Pojedyncze kapelusze wyrastają na drzewach całymi skupiskami, w sposób dachówkowy. Charakteryzuje go także wyjątkowy wzór na kapeluszu - jest on wielokolorowy, a każda strefa jest wyraźnie oddzielona od poprzedniej. To zwykle strefy o barwie brązowej, brunatnej, jasnoszarej i grafitowej. Z wiekiem wzór ten nabiera wyrazistości, gdyż młode osobniki mają jednolity kolor.
Choć w niektórych krajach azjatyckich i Meksyku uznawany jest za jadalny, w Europie odradza się spożywanie tego gatunku. Jednak nic straconego, bo grzyb ten można także wykorzystać do innych celów. Jego charakterystyczny wygląd sprawia, że po wysuszeniu często wykorzystuje się go jako dekorację.
Rozszczepka pospolita to niewielki grzyb o kapeluszu sięgającym zwykle czterech centymetrów. Jest barwy biało-szarej z ciemniejszymi blaszkami. Trudno przejść obok niej obojętnie przez niecodzienny kształt kapelusza, który wyglądem przypomina muszlę. Jej nazwa nawiązuje do blaszek, które są podłużnie rozszczepione. Wierzch kapelusza pokryty jest szarym meszkiem.
Jest grzybem, który zaobserwować można przez cały rok. Rośnie na drzewach iglastych i liściastych, które są obumarłe lub w miejscach ran żywych drzew. Źle toleruje wilgoć, więc najczęściej widuje się ją w suchych i mocno nasłonecznionych miejscach.
Rozszczepka pospolita jest uznana w Europie za niejadalną. Poza roślinami atakuje także ludzi - obecność jej grzybni wykryto w drogach oddechowych u osób z osłabioną odpornością. Mimo to, w niektórych krajach azjatyckich, afrykańskich i południowoamerykańskich jest ona dopuszczona do konsumpcji.
Zobacz również:
Najczęściej fałszowana przyprawa. W opakowaniu nawet mniej niż 1 proc.
Wiosenną panienkę robię co dwa dni. Lepsza surówka do obiadu nie istnieje
Ten serial był w Polsce hitem. Efekt? Obcy ludzie zaczepiali ją na ulicy MATERIAŁ PROMOCYJNY
Młoda kapusta w wersji luksusowej. Wystarczy kilka swojskich dodatków
Polacy kochają to ciasto. Na imieninach u cioci wszyscy myślą tylko o nim
