Sarniak dachówkowaty (łac. Sarcodon imbricatus) znany jest też jako sarniak świerkowy. Bardziej doświadczeni grzybiarze z pewnością o nim słyszeli, ci mniej rozeznani w temacie być może nie wiedzieli o jego istnieniu lub spotkali go w lesie, ale nie znali jego nazwy. Tymczasem jest to grzyb jadalny, choć trzeba pamiętać, że nie każdy egzemplarz nadaje się do spożycia.
Nie da się ukryć, że jest dość charakterystyczny. Jego kapelusz pokrywają łuski, które trochę przypominają dachówki, co zresztą miało wpływ na jego nazwę. Grzyb sarna trochę wygląda, jakby popękał, a trochę, jakby miał na sobie piórka. Kapelusz generalnie ma kolor brązowy, z jaśniejszymi brzegami. Łuski są nieco ciemniejsze, grube, trójkątne i odstające. Najpierw jest wypukły, a u starszych osobników robi się bardziej rozpostarty i pofałdowany. Na środku zaś tworzy się zagłębienie. Grzyb sarna wyróżnia się też tym, że pod kapeluszem nie ma ani blaszek, ani rurek. Jego hymenofor tworzą kolce.
U młodych grzybów trzon jest białawy, potem zaczyna szarzeć lub brązowieć. Jest gładki i aksamitny. Z wiekiem zmienia się również miąższ sarniaka dachówkowatego. Podobnie jak w przypadku trzonu najpierw jest białawy, a potem zmienia kolor na bardziej szarobrązowy. Ma przyjemny, korzenny zapach, choć niezbyt intensywny.
Sarniak dachówkowaty nadaje się do jedzenia, ale spożywać można tylko młode owocniki, choć niektóre źródła podają, że grzyb i tak nie ma zbyt dużych walorów smakowych, bo jest łykowaty. Z wiekiem robi się gorzkawy w smaku.
Ten typ sarniaka rośnie pod świerkami, najczęściej widywany w górach. Może występować zarówno pojedynczo, jak i w grupach. Bardzo podobnym grzybem jest sarniak sosnowy, który jednak, jak wskazuje nazwa, preferuje sąsiedztwo sosen. Ma też trochę mniejsze i mniej odstające łuski na kapeluszu. Sarniak sosnowy też jest jadalny, ale też dotyczy to młodych owocników.
Grzyb sarna może być też mylony z sarniakiem szorstkim (sarniak gorzki, kolczakówka szorstka). Ten drugi jednak sinieje po przekrojeniu miąższu. Ma mniejsze łuski, rośnie w lasach liściastych i jest gorzki, przez co również niejadalny. Ponadto jest pod ścisłą ochroną.