Zupa rumfordzka to danie, którego nazwa pochodzi od Benjamina Thompsona hr. Rumforda, brytyjskiego działacza społecznego i wynalazcy. To właśnie on opracował jej recepturę. Na ziemiach polskich pojawiła się na początku XIX wieku. Była przygotowywana przez organizacje społeczno-charytatywne prowadzące kuchnie dla ubogich i bezdomnych. Jej smak to połączenie krupniku i grochówki. W dodatku jest gęsta i wysokokaloryczna, dlatego przyrządzano ją dla osób pracujących fizycznie.
Zupa rumfordzka. Przepis na tradycyjne danie, które zaspokoi głód
Zupa ta, choć zapomniana, może z powodzeniem wrócić do łask. Lista składników nie jest długa, a jeśli masz ochotę, możesz wzbogacić ją o różnorodne mięsa. Kiedyś była przyrządzana na wywarze z kości, tłuszczu zwierzęcego lub skór wieprzowych.
Składniki:
- 300 g grochu,
- 500 g wędzonej słoniny,
- 2 marchewki,
- pietruszka,
- mały seler,
- biała część pora,
- 4 ziemniaki,
- 50 g kaszy jęczmiennej,
- sól i pieprz do smaku,
- pół łyżeczki cukru.
Stare przepisy na obiad. Jak przygotować zupę rumfordzką?
Jak mówi tradycyjny przepis, fasola lub groch muszą być rozgotowane. Następnie dodaje się pokrojone w kostkę ziemniaki, kaszę lub ryż i warzywa. Jeśli jednak nie lubisz takiej konsystencji, możesz gotować składniki nieco krócej.
Sposób przygotowania:
- Namocz groch przez kilka godzin (najlepiej całą noc). Następnie ugotuj go w wodzie, aż będzie miękki. Na sam koniec zmiksuj na gładką masę.
- Obierz marchewki, pietruszkę, seler i por. Pokrój warzywa na mniejsze kawałki i gotuj w litrze wody z dodatkiem soli i cukru, aż będą miękkie. Odcedź, zachowując wywar.
- Do zmiksowanego grochu dodaj ugotowane warzywa wraz z wywarem oraz kaszę i ziemniaki pokrojone w kostkę. Gotuj zupę na małym ogniu, aż składniki będą miękkie.
- Wędzoną słoninę pokrój w plasterki i smaż na suchej patelni, aż będzie chrupiąca. Dodaj ją do zupy. Na sam koniec dopraw według smaku.
