Aga Kozak

- Podchodzili do mnie w szkole ludzie z całego świata i pytali, jakie ciastka mamy w Polsce. Nie wiedziałem o co im chodzi, bo przecież mamy wszystkie! Zrozumiałem wtedy, że przecież w innych krajach tak nie jest. We Włoszech, w Hiszpanii, w Niemczech, w Wielkiej Brytanii oferta słodyczy wszędzie jest bardzo ograniczona i tylko we Francji i w Polsce jest taka ich różnorodność - opowiada współtwórca cukierni Lukullus Jacek Malarski.

- We Włoszech śniadanie to idealny moment na pogadanie z barmanem, który zbiera zawsze najciekawsze informacje z dzielnicy czy miasteczka bądź z sąsiadami, z którymi wymieniasz się przepisem na obiad, obgadujesz listonosza lub plotkujesz, w którym sklepie jest najlepsza promocja i na co. U nas - po wiedeńsku - kawa jest raczej na siedząco, we Włoszech przy barze - mówi Bartek Kieżun, autor książek kulinarnych w wywiadzie dla Haps.pl.

- Skórka, np. kurczaka, w pieczeniu się trochę kurczy. Więc żeby ładnie wyglądała i połyskiwała, te kawałki mięsa, które chcemy fotografować, często się naciąga, przypina, a nawet przeszywa - opowiada w rozmowie z Haps.pl Magda Klimczak, fotografka kulinarna i stylistka jedzenia.

W Ukrainie są dwa smaki zefirów: biały i różowy. Tymczasem pani Julia z Chersonia w swojej krakowskiej pracowni ma ich 30 smaków, a jej arcydzieła są unikalne w skali światowej.

Wariujemy na ich punkcie raz w roku - i to nawet ci, którzy tak naprawdę deklarują, że pączków nie lubią i poza tłustym czwartkiem (tak jak dla mnie!) mogłyby dla nich nie istnieć. Na ten jeden dzień zamieniamy się jednak w cukierniczych myśliwych i tropimy - gdzie najlepsze? A potem już tylko stoimy w kolejce i wchłaniamy na sztuki, przechwalając się w mediach społecznościowych, jak bardzo nie możemy się ruszyć. Ja zjadłam już pięć, a ty?

Dla jednych tylko w Boże Narodzenie. Dla innych - uzależnienie. Według niektórych trącąca myszą ohyda, wedle innych - nasz rodzimy, niepowtarzalny aromat, nieodłącznie związany z kulturą. A do tego, żeby powstał, musi zakwitnąć piękny czerwony kwiat i uformować się słodka makówka. Oczywiście mak. Produkt, bez którego podobno poznaniak nie rusza się w świat.

Żeby usłyszeć, co Robert Makłowicz ma do powiedzenia o kuchni żydowskiej, grupa śmiałków zgodziła się wyjechać w środek lasu. A tam - w ramach kulinarnego eksperymentu, opowiadającego o różnorodności świata - zjeść przyrządzoną na ogniu kiełbasę z karpia oraz gołąbki z kapusty nadziewane twarożkiem z rodzynkami. Gotował oczywiście Baron.

To majowy klasyk: zielone (czyli łatwiejsze do przyrządzenia!) szparagi, do tego jajko z rozlewającym się na szparagi żółtkiem (nie takie trudne do zrobienia!) i aksamitny kontrapunkt z klasycznego sosu holenderskiego. Mamy dla was przepis od szefa Marcina Sasina z warszawskiego hotelu Sheraton. A od redakcji dorzucamy przepisy na pyszne i łatwe w przygotowaniu omlet i makaron.

To jedno z najbardziej wyrafinowanych warzyw świata, dojrzewające w ziemi, ale za to szalenie wiosenne - właśnie ma swój najlepszy moment. W maju na naszych stołach królują szparagi, jednak wielu zastanawia się, jak je wybrać, jak się z nimi obejść, z czym je podać? Rozwiewamy wątpliwości.

Zaczął się sezon na jeden z ultrapolskich, wiosennych składników: szczaw. Warto w majowy weekend udać się po niego na łąkę, by potem przygotować jedną z ukochanych przez Polaków i przybywających do Polski obcokrajowców zupę: z jajkiem, ziemniakami i śmietaną. Kwaśną, wyrazistą, sycącą - jeden z największych naszych comfort foodów.

Wiosna jeszcze gramoli się niemrawo: czasem słońce, czasem śnieg. Wszyscy już czekają na jej oznaki. Jednym z takich "skowronków", budzących nas i nadzieję na lepsze, są nowalijki. Czym dokładnie są? I jak się z nimi obchodzić, by dały nam jak najwięcej radości?

Potrawy wielkanocne to coś, co wielu osobom spędza sen z powiek na długo przed świętami. Co przygotować? Co kupić? Jak udekorować? Z rozwiązaniem przychodzą wielkanocne oferty restauracji i firm cateringowych. I warto z nich korzystać - a teraz wręcz wypada.

To jeden z największych comfort foodów na świecie pod każdą szerokością geograficzną: pieczywo - nieważne, czy płaskie, czy wypieczone wysoko, na zakwasie, drożdżach, czy niczym - i tłuszcz, najchętniej i najlepiej masło. Biało-żółciutkie, miękkie, roztapiające się, kojące nie tylko smakiem, lecz także fakturą oraz po prostu tym, że jest tłuste.

Trudno bez niego żyć. Jego odkrycie sprawiło, ze codzienność stała się łatwiejsza, a być może wynalazki z niego wykonane niejednemu uratowały życie. Ale jednocześnie sprawił, że nasz świat staje się wielkim śmietniskiem, a my sami nie za bardzo wiemy, co robić. A może na plastik są jakieś sposoby?

Wystarczy rzucić "Górczewska 15" i każdy warszawiak wie, co to za adres. Co więcej - będzie miał z nim co najmniej jedno słodkie wspomnienie, często sięgające czasów, kiedy Pracownia Cukiernicza Zagoździński mieściła się jeszcze w innym miejscu. Przed wojną i po wojnie, odbudowana bowiem ze zgliszczy wojennych własnym kosztem i pracą, znajdowała się przy Wolskiej. - Pamiętam, jak stawałem tu w kolejce z babcią - mówi mi jeden z taksówkarzy, który wiezie mnie do cukierni. - Bo u nas było wiadomo: jak pączki, to od Zagoździńskich.

Wiele osób chce żyć bardziej ekologicznie, jednak liczba rzeczy, o których trzeba stale myśleć, może przerażać. Zmiana diety, sposobu kupowania, miejsc, w których zaopatrujemy się w jedzenie - to tylko czubek góry lodowej. Uspokajam: nie trzeba od razu robić rewolucji. Jak zacząć? Rozmawiałam o tym z Pauliną Górską.

Klimatarianizm to podobno ten "-izm", który naprawdę może uratować naszą planetę. A tak naprawdę to dieta - a właściwie styl życia - naszych dziadków. Warto o niej poczytać: już w 2016 roku "The New York Times" umieścił to słowo na liście "The Top New Food Words for 2015" (ang. czołowe nowe słowa związane z jedzeniem 2015 roku).

W PRL-u taniej i łatwiej było "wyjść na miasto" niż zorganizować prywatne przyjęcie sylwestrowe w domu. Nie mówiąc już o tym, że ciągłe braki w zaopatrzeniu sklepów nie gwarantowały wykonania popisowego menu, jakkolwiek mało wyszukane by było. Kto pamięta, co było kulinarnym przebojem sylwestrów tamtych lat?

Nasza piękna tradycja biesiadowania w święta ma niestety też drugą stronę - gigantyczną ilość wyrzucanego po świętach, niepotrzebnie przygotowanego jedzenia. Co możemy z nim zrobić? Oddać.

Zapatrzeni w swoje śledzie, barszczyki i uszka prawie nie dopuszczamy już do świadomości tego, że jest coś ważniejszego niż nasza polska Wigilia. Tymczasem na świecie tego dnia się nie świętuje wcale, a tym bardziej nie je potraw ze zgniłą kapustą - jak nazywana jest kapusta kiszona. Co, kiedy i dlaczego spożywa się w innych kulturach? I nie są nam one bliższe, niż się wydaje?